Mieszanka poburzowa

Burza cichnie. Z mojej strony są wciąż burzowe pomruki, ale jestem zadowolona, że przynajmniej w formie awantury z piekła rodem udało mi wywrzeszczeć mój osobisty pogląd na stosunki na linii V. a jego dzieci. Nigdy mi się to nie udało wcześniej. A to dobre wychowanie nie pozwalało mi na jednoznaczne określenie tego stosunku a to V. przerywał mi swoim wrzaskiem każdą próbę podjęcia tematu. Ale dotarło i nawet wysłał sma do córuni, ze ja się źle czuję i trzeba by mi pomóc. Bez odpowiedzi jak do tej pory.

Atmosfera z lekka napiętą. W końcu nie pierwszy raz. Przeżyję. Przypłaciłam to nawrotem nerwobólu niestety.

W takich nerwowych chwilach podwójnie uciekam w książki. I tu też przy czytaniu czwartej części ” Owocu granatu ” pani Marii Paszkowskiej zdenerwowałam się.

Otóż akcja zaczyna się w roku 2000 potem się cofa do chwili zakończenia tomu trzeciego. Jedna z głównych bohaterek ma w 2000 roku plus minus 78 lat. czyli jest w wieku mojej mamy w roku tym 2000. Ba jest ode mnie kilka lat starsza.

Autorka pisze:

” Starsza pani przyklękła przy dziecku. W dopasowanych dżinsach, modnych czarnych sztybletach i śnieżnobiałym  swetrze z luźnym golfem wyglądała jakby miała o kilka dekad mniej. niż ktokolwiek mógłby przypuszcza, oceniając po zmarszczkach pokrywających jej twarz…. „

I wszystko dobrze. jednak potem autorka używa formy staruszka.

” Tu prawda? – powiedziała staruszka ”

I tu się we mnie zagotowało. Ani moja mama ani ja obecnie  nie czuję się staruszką. Staruszka to osoba bardzo wiekowa a na dodatek o wieku widocznym ze wszystkiego. Ruchów, ubrania itp. Prawie stojąca ” nad grobem” a nie latającą z wnuczka samolotem w dżinsach. sztybletach i golfie.

I  ta staruszka mnie zbulwersowała. Ale widać i panie korektorki też tak uważają, że jak ktoś ma 70 lat to jest własnie staruszką, jakby nie można prowadzić narracji w innym słownictwie. A można, bo jest sporo sympatycznych określeń dla wieku bohaterki. Ewentualnie posiada ona imię.

Potem jednak wracamy do 1979 roku i bohaterka czyli ” staruszka ” po 21 latach znów  staje się Elżbietą.

Jednak niesmak zakłócił mi czytanie.

Tak dalece, ze nawet dzisiejszy blog zakończę.

Acha a ” LETNI DODATEK KULINARNY CZYLI MOJE PRZEPISY ? Jest.

Włoska fasolka, po bretońsku a la P.

Środa, 11 maja 2011 r.

Żeby znów nie było, że ja tylko po wycieczkach latam i na szmaty zerkam, a w domu nie ma, co do garnka włożyć, to wreszcie się ” wykokosilam ” z potrawą, która ja strasznie lubię, właśnie w wersji P, którego doceniam teraz, ( kiedy moja kompania, uwielbia jeść, naturalnie włoskie potrawy i ja stoję przy garach). Mnóstwo rzeczy się od niego nauczyłam, robiąc za podkuchenną. I tak właśnie jak to danie, sycące i trochę ciężkie ( można pomóc sobie kielonkiem czystej, lub w wersji włoskiej czerwonym winem). Cały smak polega na tym, że na targu w Italii kupujemy pieczone ratki świńskie ( takie, jak u nas na galaretę, ale z golonką). Są to ratki od słynnej „porchetty” ( tej całej rolady wieprzowej), pieczonej z różnymi przyprawami

Żeby uzyskać smak zbliżony, trzeba się poświęcić i polskie ” nóżki ” + golonka upiec w piekarniku do miękkości też z różnymi ziołami wg gustu.

Kiedy już mamy upieczone i mięciutkie nóżki, obieramy starannie z kości ( zupełnie tak, jak do galarety).

W rondlu, dusimy sporo cebuli drobno pokrojonej, wkładamy mięso, dodajemy pieprz i ostrą paprykę i wszystko zalewamy pomidorami z puszki w formie kremowej konsystencji, mogą być i pomidory z puszki raczej bez skorki pokrojone ( i tak się rozgotują).

Kiedy smakowo „widać”, że pomidory i mięso się połączyło, na sam koniec dodajemy fasole typu ” Jaś „, którą w Italii nazywają „hiszpańską” i kupuje się ją przeważnie w puszkach.

Wy możecie naszego, Jaśka namoczyć i ugotować wcześniej i potem połączyć z pomidorami i nóżkami.

Potrawa na chłodny wieczór na kolację fantastyczna, a nawet, można ją wsadzić do słoików i podeprzeć się, kiedy mamy ” lenia ” na gotowanie..

Przykro mi tylko, że wegetarianie, tego nie skosztują.”

Mam nadzieję, że jutro będzie lepiej.