Spod słomkowego kapelusza

Wyszłam dziś na zewnątrz w kapeluszu. Słomkowym naturalnie niemniej jednak w kapeluszu. Upał nawet mnie miłośniczkę nadupału wykańcza. Kapelusz jednak spełnia swoje zadanie. Trochę cieni. Ten kapelusz. Poza tym okulary i nawet wachlarz w torebce. Pełne zabezpieczenie.

Osobisty powrócił z dalekiej podróży do krainy potworów. Wczoraj nie przypominał żywej istoty i nawet go takim wolałam. Dziś wracają mu reakcję. Nie koniecznie moje ulubione, ale do wytrzymania

Zrobiliśmy zakupy. Zaliczyliśmy sobotni targ, który z centrum zszedł do naszego. Kolejne włoskie świętowanie się zbliża Ferragosto. A wcześniej, bo już dziś kolejna ascolańska ” biała noc” tym razem na Starówce. Z programu wynika, że wszędzie graja i śpiewają. Może po kolacji się wybierzemy, a może nie.

 

Od jutra spadają gwiazdy. Może w tym roku nie przegapię chociaż jednej, która będzie tak miła i spełni moje życzenie.

Zmieniałam dzisiaj pościel i stwierdziłam, że brakuje mi jednej poszewki z kompletu. Wobec tego powróciłam na targ i kupiłam dwa komplety poduszek w dwóch jednobarwnych kolorach. Na uzupełnienia. I wreszcie zdobyłam sukienkę na „po domu”.

Na dole ma szlak ze słoniami z trąbami naturalnie do góry. Jest z czegoś miłego, nie klejącego się. Jest luźna i krótka i wreszcie w sam raz. W kolorze szarogranatowym. Już ją ulubiłam.

Typowa na po domu a nie na wychodne. I to jest ten najsympatyczniejszy akcent. Zupa została zjedzona dzisiaj. Do niej micha zielonych ogórków z pomidorami i ogromne włoskie śliwki o smaku naszych renklod ale z maleńką pestką. Kupiliśmy trochę owoców a nawet pierwsze winogrona. Ja dostałam od jednej starszej pani sprzedającej na rodzinnym straganie warzywa i owoce nawet dojrzałe morele, bo mnie lubi i mówi do mnie : ” amore”. I tę sympatię się czuje a nie zwykłą grzeczność.

Jak widać nie ma takiej opcji, która z racji wyskoków V. sprowadziłaby mnie na  dłuższy pobyt do krainy nieszczęść. Ale spora w tym Wasza zasługa i tego, że w chwilach złych jest mój blog.

A porządki w dalszym ciągu mam jako terapię. Pranie zrobiłam. Mimo, że wilgoć jest kosmiczna wysycha. I to mnie dziwi.

A jak jest pranie, to i prasowanie się znajdzie.

Rozpoczęłam czytanie sagi o emancypantkach krakowskich  z czasów pierwszych studiujących kobiet. Stary Kraków i trzy ” niepokorne”.

Eliza, Klara i Judyta.

 

Zwłaszcza to tło z czasów Wyspiańskiego i innych,  Kraków Franciszka Józefa to jest to co lubię.

A więc wracam do czytania.

I oczywiście”

„LETNI DODATEK KULINARNY CZYLI MOJE PRZEPISY”

Kuchnia Giuliany – “finocchio”
Środa, 28 marca 2012 r.

Dziś na kolację miedzy innymi będzie, „finocchio” z piekarnika. Bardzo lubię „finocchio” a tak jak robi je Giuliana, jest absolutnie wspaniałe.
To pomyślałam, że jeżeli udałoby się wam kupić bulwy kopru włoskiego to możecie się pokusić i zrobić właśnie „finocchio” z piekarnika.
Bulwy „finocchio” kroimy dość drobno, myjemy i zalewamy gorącą wodą.
Gotujemy do miękkości. W kuchni pachnie dość oryginalnie, bo „finocchio” ma mocny zapach. Kiedy już jest ugotowane, odcedzamy i zostawiamy na sicie, żeby odciekło z wody. W głębokiej formie na oliwie podsmażamy na złoto cebulę wcześniej pokrojoną dość drobno i dodajemy równie drobno pokrojoną kiełbasę. W Italii, jest to kiełbasa surowa ale z powodzeniem można użyć naszej polskiej, jaką lubimy. Przesmażamy razem z cebulą.
Wkładamy do formy ugotowane „finocchio”, mieszamy i dodajemy kostki sera lub podartą na małe kawałki „mozzarella”.
Przypominam ( za jedną panią z włoskiej telewizji) że ”mozzarella” się drze na kawałeczki, żeby łatwiej było później jeść i żeby nie ciągnęła się, jak guma do żucia.
Solimy, pieprzymy i posypujemy parmezanem. Wkładamy do nagrzanego piekarnika. Zapiekamy. Kiedy ser lub „mozzarella” się roztopi „finocchio” jest gotowe.
Je się ze świeżym chlebem i popija, czym kto lubi. Ja białym winem.
Nie tylko my jemy na kolacje „finocchio”. Zielone części kopru i odpady z czyszczenia z apetytem jedzą owce.

Uwaga: finocchio to nic innego jak koper włoski znany też jako fenkuł, obecny już w Polsce.