Późno dzisiaj zabieram się za zapiski w pamiętniku.
Tak wyszło. I o tym też będzie.
W zeszły piątek jadąc w samochodzie do San Benedetto słuchałam informacji o kolejnym kobietobójstwie. To, co się dzieje w Italii jest przerażające.
Jak zwykle świetnie do tego odniosła się Sabina Trzęsiok-Pinna więc pozwalam sobie udostępnić jej tekst.
Wrzesień we Włoszech jest tragicznym miesiącem. Tylko w ciągu ostatnich dziesięciu dni zostało zabitych siedem kobiet. Od początku roku ofiar kobietobójstwa jest już 83. Aż 83 i końca tego koszmaru nie widać. To przerażające.
Wczoraj Italią wstrząsnęło kolejne morderstwo. Tym razem życie straciła 21-letnia kobieta, którą zastrzelił jej kochanek, a potem popełnił samobójstwo. Dziewczyna osierociła dwuletnią córkę, bo znowu mężczyzna zadecydował o jej losie. Takie historie słyszę ostatnio niemal codziennie i ciągle zadaję sobie pytanie, gdzie jest w tym wszystkim państwo włoskie?
O zjawisku kobietobójstwa mówi się, i owszem, ale za mało i przede wszystkim za mało się w tej kwestii robi. Rokrocznie statystyki nie maleją, co jest bardzo niepokojące, a prawo, które powinno być zmienione, stoi w miejscu. Nie może być tak, że facet, który zamordował kobietę, odsiedzi kilka lat i wyjdzie za dobre sprawowanie, lub wcale nie pójdzie do więzienia, tylko zostaje objęty aresztem domowym. Nie może być tak, że sędzia, który ogłasza wyrok oświadcza, że 40 ciosów nożem to nie jest morderstwo ze szczególnym okrucieństwem. Nie może być tak, że sąd wypuszcza z więzienia niebezpiecznego stalkera, ponieważ uznaje, że nie stanowi on zagrożenia, po czym okazuje się, iż pierwszą rzeczą, jaką ten osobnik po wyjściu na wolność robi, jest zabicie eks narzeczonej. Aplikowane jest prawo, a kobiety ciągle giną. Dlaczego?
Najgorsze jest to, że opinia publiczna we Włoszech przyzwyczaiła się do takich wiadomości. W internecie wyraża się oburzenie z powodu zbrodni, pisze się o tym, że to musi się skończyć, ale nie ma debat, jak zapobiec kobietobójstwu, nie ma konkretnych projektów dotyczących zmian prawa, nie ma nic. Są za to mężczyźni, którzy stają się mordercami i ich ofiary, które w żaden sposób nie mogą się uchronić przed śmiercią. Bo to jest nierówna, przegrana z góry walka. Za mało się o tym mówi, za mało pisze i jeszcze mniej robi. Ofiary przemocy w Italii są samotne, gdyż państwo minimalizuje zjawisko femminicidia.
Czytam właśnie wywiad z ojcem mordercy i samobójcy w jednym i przewraca mi się w żołądku, gdy po raz enty widzę słowa, że to był „bravo ragazzo” (dobry chłopak), że zachowywał się normalnie i nikt nie spodziewał się po nim takiego czynu. Czytam też o tym, jak niektórzy internauci są bezlitośni dla 21-letniej ofiary. „Dostała co chciała, bo miała kochanka”, „Zdradzała męża, więc się jej należało”, „Zamiast w domu z dzieckiem siedzieć, chodziła na balety, to ma”. Dziewczyna została zamordowana z zimną krwią, a wielu komentujących uważa, że dobrze się stało? Różnie się w życiu układa, skoki na bok się zdarzają, tak bywa, lecz czy ktokolwiek z tego powodu zasługuje na taki koniec? Okrutny był nie tylko jej zabójca, ale tacy są również ci, którzy ją osądzają. Dziewczyny nie ma już z nami, jej córka już nigdy nie zobaczy matki, a w Internecie wylewa się pomyje na ofiarę. Broni się zabójcę, klasycznego „dobrego chłopca”, który przez przypadek pociągnął za spust, bo oszalał z miłości. A miłości, drodzy, do tego nie mieszajmy. Kto kocha, nie zabija. Nie zapowiada się na to, by z plagą kobietobójstwa Włochy kiedykolwiek sobie poradziły.”
Jednak już dziś te dane są nieaktualne. Bo ojciec zabił swoją córkę w dniu jej urodzin.
Kto ma fejsbuka podaje link do bloga „Przystanek Italia”. Warto przeczytać komentarze.
https://www.facebook.com/przystanekitalia
Ale tego na co dzień nie widać. Italia jest pięknym radosnym krajem, któremu w dobrym humorze nawet wirus nie przeszkadza.
Wczoraj tym razem w Ascoli na piazza del Popolo znów antyczne samochody. I jakie cudowne. Musiałam je uwiecznić.
I oczywiście dzisiaj pojechaliśmy zjeść z córcią obiad. Tym razem bez jej chłopaka. Tatuś szczęśliwy. San Benedetto dziś targowe. Przypominam największy targ w okolicy Ascoli. Przysiedliśmy koło fontanny, bo upal się zrobił, ale taki wilgotny. Duszny. Oleandry zaczęły powtórnie kwitnąć i znów jest na Lungomare kolorowo.
A tu znalazłam moje ulubione niebieskie ” floksy”, które wspięły się na palmę.
Posiedzieliśmy w takim miejskim kąciku. To zrobiłam fotkę doniczkowym ozdobnym karłowatym oliwkom.
Po piętnastej niebo się zaciągnęło i plażowiczów zgonił deszcz. My też zabraliśmy się do powrotu. Odwieźliśmy Barbarę po przerwie jeszcze do domu, bo wraca do pracy na siedemnastą.
A taką plakietkę noszą wszyscy pracownicy supermarketu, gdzie pracuje.
Napis informuje, że jest zaszczepiona.
W Ascoli nie spadła ani kropelka deszczu. Jednak w domu czekała mnie niemiła niespodzianka. Podobno był taki silny podmuch wiatru, ze z okna z parapetu zwiało mi doniczkę. Oczywiście zniszczyło kwiatka, a drugiemu też się dostało. Stracił piękną odnogę. Zaraz posprzątałam i z tego, co ocalało zaszczepiłam dwie mniejsze doniczki.
Trudno, świetnie. Dziś siedemnasty więc mój pechowy dzień.
Mam nadzieje, że moje kwiatki odrosną.
Wracam do zajęć domowych kiedy tylko blog znajdzie się na miejscu.
DODATEK INTERNETOWY
GALERIA ŚLĄSKA
Róża GwizdonŚląsk jest śliczny!
W świętochłowickiej dzielnicy Lipiny coś drgnęło. Prywatny inwestor rozpoczął remont drugiego już w tej dzielnicy obiektu , perełki architektonicznej, byłego Domu urzędniczego .Huty Guidotto – spuścizny słynnego rodu Donnersmarcków.
Na pierwszym zdjęciu wyremontowany już budynek.
Mikołów urokliwe miasteczko blisko Katowic i Chorzowa
GALERIA KRAKOWSKA
GALERIA LWOWSKA
Lwów na słodko i półwytrawnie
Książka „Słodko-gorzka czekolada – Höflingerowie” to nie tylko opowieść o znanej firmie „Jan Höflinger” produkującej czekolady i inne słodycze, jej założycielu i przodkach ale i rodzinie długoletniego właściciela – Tadeusza. A jako że w rodzinie „panienek było szereg”, nie mogło zabraknąć historii z nimi związanych.
„W świetle jupiterów, w cieniu wokandy – Krystyna”
„A jednak miłość” (również o Krystynie)
„A panna to mnie już nie dogoni – Zofia”
„Zawsze tęsknię za krajem – Irena”
„Już jesteśmy daleko od cywilizacji – Hanna”
„Koniec snów”
Na zdjęciu od lewej: Irena, Hanna, Zofia, Krystyna (fot. ze zbiorów rodziny)
#lwownaslodko #slodkogorzkaczekolada #przedwojennylwow #hoflinger Opowieści przy kawie
Miłośnik kotów zbudował mu w mieszkaniu pałac.
Z serii ” Mural”
Mural w Międzybrodziu.
Poradnik Perfekcyjnej Pani Domu
Historie ciekawe i romantyczne
GALERIA MEMÓW I AKTUALNOŚCI
ŚMIESZKI i nie
A to bardzo podbudowująca mądrość na dziś.
Do jutra i miłego weekendu.
